ΑΘΕΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΕΥΘΥΜΟΣ,ΤΟΛΜΗΡΟΣ, ΕΥΘΥΣ, ΑΠΕΡΙΤΤΟΣ, ΠΑΡΟΧΙΚΟΣ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΣ, ΕΡΩΤΙΚΟΣ,ΓΑΛΑΝΤΟΜΟΣ, ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗΣ, ΑΛΓΕΡΙΝΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΜΕ ΠΥΡΙΝΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΜΥΙΚΗΣ ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ, ΜΕ ΕΞΑΙΣΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΑΡΙΘΜΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, ΕΓΡΑΨΕ ΚΟΝΤΑ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΡΗΤΑ, ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΚΙ ΕΚΑΝΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ - ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΕΞΕΦΡΑΖΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΟΥ ΟΙΣΤΡΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΝ ΓΟΗΤΕΥΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΣΟΒΑΡΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗ. ΦΛΕΡΤΑΡΕ ΚΑΙ ΕΤΡΩΓΕ ΠΑΝΤΑ ΚΟΜΨΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΑΝΕΣΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ (έλεγε στην κόρη του: "Όλη η ζωή και ο έρωτας είναι όπως ένα μήλο που κυλάει και σαπίζει- για να το απολαύσεις τρώγετο με το χέρι εφ' όσον όμως πρώτα μπορείς να το φας με μαχαιροπήρουνο" ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ Υπερασπίστηκε ένθερμα κι ενεργά κάθε κοινωνική ομάδα όσο αυτή ήταν στο περιθώριο- αριστερούς, ιεχωβάδες, ομοφυλόφιλους, πόρνες, τοξικομανείς,μετανάστες κτλ.Γόνος πλούσιας Αθηναϊκής οικογένειας, περιφρόνησε την αστική τάξη και τα αγαθά της κι περιπλανήθηκε ως γνήσιος μποέμ. Στην κατοχή έκανε ληστείες σε εργοστάσια πλουσίων ελλήνων - δοσίλογων και σε Γερμανικές αποθήκες, καθώς και σε σπίτια μαυραγορειτών. Πιάστηκε όταν σε κλοπή Γερμανικής αποθήκης, κι ενώ ο ίδιος είχε διαφύγει, επέστρεψε για να σώσει τον συνεργάτη του. Ακολούθησε τον αστυνομικό, τον κτύπησε, ελευθέρωσε τον φίλο του, αλλά ο ίδιος πλέον περικυκλωμένος από αστυνόμους δεν μπορούσε να ξεφύγει - τον συνέλαβαν για να τον παραδώσουν στους Γερμανούς προς εκτέλεση. Το ίδιο βράδι της σύλληψής του, ο τότε αστυνομικός διοικητής Λαμπρόπουλος, θαυμάζοντας τον Νικολή Θεοφίλη για το ρίσκο που πήρε να σώσει τον φίλο του, αλλά και γενικά θαυμάζοντας όλη την παρουσία του, είπε: "δεν μπορώ να δώσω για εκτέλεση μια τέτοια γιγάντια ψυχή" και απέκρυψε από τα έγγραφα πως η κλοπή έγινε σε Γερμανική αποθήκη. Τον παρέπεμψε ωστόσο για όλες τις άλλες κλοπές και καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση στην τότε φυλακή Αβέρωφ. Σ' αυτή την φυλακή τα κυρίαρχα στοιχεία ήταν τρία: Πείνα, κρύο, ψείρες.Ο Νικολής Θεοφίλης την πρώτη μέρα στην φυλακή, είδε να βγάζουν πτώμα κρατουμένου από πείνα, τότε δήλωσε:"Αν εδώ πεθάνουμε όλοι, το σίγουρο είναι πως εγώ θα πεθάνω τελευταίος" - ευθύς πέταξε τα τσιγάρα του, κούρεψε το κεφάλι του γουλί κι άρχισε σε ημερήσια βάση να ρίχνει παγωμένα νερά επάνω του, να μην σταματά να κινείται και να γυμνάζεται και να τρώει τις ψείρες και τις κατσαρίδες της φυλακής. Δεν εγκατέλειψε ποτέ μέσα στην φυλακή την εύθυμη διάθεσή του και το τραγούδι. Στα χρόνια της φυλακής γνώρισε κλίκες αριστερών και κλίκες δοσιλόγων οι οποίες και οι δύο τον διεκδικούσαν να γύρει προς τις δικές τους αρχές και θεωρίες. Ο Νικολής, μολονότι έκανε απεργείες πείνας συμπαραστεκόμενος στα εντός φυλακής δικαιώματά τους, δεν εντάχθηκε πουθενά απεχθανόμενος τις ιδέες και τις εντολο-υποταγμένες ομάδες. Αντιπροσώπευε πάντα την ουτοπιστική γοητεία της ατομικής συνείδησης.Ο άνθρωπος αυτός ούτε μια στιγμή δεν φοβήθηκε την ιδέα του θανάτου κι είχε πλήρη επίγνωση του θανάτου του δύο μήνες πριν πεθάνει. Όταν τον ταλαιπωρούσαν στο νοσοκομείο, ζήτησε από την κόρη του να του δώσει ευθανασία, όταν αυτή έκρινε. Πέθανε στο σπίτι αγκαλιαστά με την κόρη του ώρα 1 ξημέρωμα Κυριακής 4 Ιουλίου 2004 - η τελευταία του λέξη ήταν "Ωραία!" (νιώθω ωραία) με ένα φιλί που έδωσε στο μάγουλο της κόρης του...Η Κατερίνα Θεοφίλη φίλησε τα χείλη του την στιγμή που έβγαζε τις τελευταίες του εκπνοές... αν υπήρχε μια δύναμη σε αυτές, η Κατερίνα την πήρε... Έντυσε η ίδια τον νεκρό πατέρα της, του έκλεισε τα μάτια και τον κήδευσε (κατά την επιθυμία του): "Στο κασσόνι μου, με τα χέρια λυτά και καθέτως, να δείχνουν πως θεούς, διαβόλους, ιδέες και κοινωνικούς τρόμους τα έγραφα στα αρχίδια μου"
ΝΙΚΟΛΗΣ ΘΕΟΦΙΛΗΣ- ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΩΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ...
Νίκος Θεοφίλης (1922-2004) λογοτεχνούσε με το ψευδώνυμο Κρίτων Μνήμονας
